Gabinety Lekarskie Szczyrba Okulista i Neurolog
Poznaj nasz gabinet
Poznaj nasz gabinet
W naszej pracy ważna jest dla nas dobra komunikacja z pacjentem- poświęcamy odpowiednią ilość czasu na rozmowę, badanie, omówienie wyników i zaplanowanie kolejnych kroków diagnostyczno-terapeutycznych.
Zapraszamy Państwa na wizytę – postaramy się jak najlepiej przeprowadzić Państwa przez proces diagnostyczny problemu zdrowotnego i wdrożyć optymalne leczenie.
Całe życie zawodowe jestem związana ze Szpitalem Św. Wojciecha na gdańskiej Zaspie. Specjalizację odbyłam na Oddziale Okulistycznym, egzamin specjalizacyjny zdałam w 2013 roku.
Aktualnie pracuję w Poradni Okulistycznej Przyszpitalnej – przyjmuję pacjentów w Poradni Ogólnej, wykonuję badania angiografii fluoresceinowej, badania OCT oraz sondowanie dróg łzowych niemowląt.
Zajmuję się diagnostyką i leczeniem zachowawczym chorób oczu, takich jak: jaskra, zaćma, zwyrodnienie siatkówki centralnej (AMD), zapalenie błony naczyniowej, choroby powierzchni oka.
Od początku pracy zawodowej jestem związany w Kliniką Neurologii Dorosłych obecnego Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego w Gdańsku, gdzie rozpocząłem pracę po stażu podyplomowym, realizowałem specjalizację z neurologii oraz prowadziłem badania naukowe. W 2011 roku uzyskałem dyplom specjalisty neurologii, w 2012 roku obroniłem pracę doktorską, dotyczącą powikłań neurologicznych u pacjentów z cukrzycą.
Zawodowo łączę obowiązki lekarza i nauczyciela akademickiego. Klinicznie angażuję się przede wszystkim w pracę w Oddziale Udarowym Kliniki Neurologii. Jestem także zatrudniony na stanowisku adiunkta w Gdańskim Uniwersytecie Medycznym, biorąc udział w kształceniu przyszłych pokoleń lekarzy.
W pracy staram się pomagać osobom dotkniętym różnego typu schorzeniami neurologicznymi – w kręgu mojego szczególnego zainteresowania znajdują się pacjenci po przebytych udarach krwotocznych lub niedokrwiennych mózgu, z bólami kręgosłupa oraz bólami i zawrotami głowy.
Jaskra jest poważnym schorzeniem oczu, które nieleczone może prowadzić do trwałego uszkodzenia nerwu wzrokowego i ślepoty.
Istnieją różne typy jaskry, zależnie od typu objawy mogą być ostre i odczuwalne przez pacjenta- zaczerwienienie i ból oczu i głowy, pogorszenie widzenia lub zupełny brak jakichkolwiek dolegliwości. Podwyższone ciśnienie wewnątrzgałkowe może trwale uszkodzić nerw wzrokowy, doprowadzając w zaawansowanym stadium choroby do ograniczenia pola widzenia (widzenie lunetowe). Regularne badania wzroku są kluczowe dla wczesnego wykrycia choroby i szybkiego włączenia leczenia.
Dokładna diagnostyka jest kluczowa do postawienia rozpoznania i skutecznego leczenia jaskry. Diagnostyka obejmuje szereg badań: pomiar ciśnienia wewnątrzgałkowego, ocenę nerwu wzrokowego w lampie szczelinowej, badanie OCT, badanie pola widzenia. Badania te pomagają ocenić stopień uszkodzenia nerwu wzrokowego i są używane w monitorowaniu przebiegu choroby. Wczesna diagnoza jest kluczowa, ponieważ uszkodzenia spowodowane nieleczoną jaskrą są nieodwracalne.
Obniżenie ciśnienia wewnątrzgałkowego jest główną metodą leczenia jaskry. Jako leczenie pierwszego rzutu stosuje się krople do oczu, które redukują produkcję cieczy wodnistej w oku i/ lub poprawiają jej odpływ. W bardziej zaawansowanych przypadkach konieczne może być leczenie laserowe lub operacja chirurgiczna. Ważne jest ścisłe przestrzeganie zaleceń lekarza i regularne kontrole, ponieważ jaskra jest chorobą przewlekłą wymagającą ciągłego monitorowania.
Zaćma to zmętnienie soczewki oka, którego skutkiem jest pogorszenie ostrości widzenia. Najczęstszą przyczyną jest starzenie się organizmu, ale istnieją również inne czynniki przyspieszające ten proces, takie jak cukrzyca, palenie tytoniu, nadużywanie alkoholu, długotrwałe narażenie na promieniowanie, uraz gałki ocznej w wywiadzie.
Głównym objawem zaćmy jest stopniowe pogorszenie ostrości wzroku, często opisywane jako widzenie przez "zamgloną" lub "zmatowiałą" szybę. Inne objawy to zmiana percepcji kolorów, problemy z widzeniem nocnym, podwójne widzenie w jednym oku. Wraz z postępem choroby, zaćma może prowadzić do znacznego spadku ostrości widzenia.
Diagnostyka zaćmy opiera się na badaniu okulistycznym, które obejmuje badanie ostrości wzroku oraz szczegółowe badanie gałki ocznej za pomocą lampy szczelinowej. Leczenie zaćmy zależy od stopnia zaawansowania choroby i wpływu na jakość życia pacjenta. W początkowych stadiach stosuje się korekcję wzroku za pomocą okularów lub soczewek kontaktowych. Jednak ostatecznym rozwiązaniem jest operacja, podczas której zmętniała soczewka jest usuwana za pomocą ultradźwięków i zastępowana sztucznym implantem. Operacja ta jest zazwyczaj bezpieczna i skuteczna, znacząco poprawiając ostrość widzenia pacjenta.
Zapalenie spojówek jest często wywoływane przez wirusy, bakterie, alergeny lub inne czynniki drażniące.
Zapalenie rogówki, znacznie rzadsze, może być spowodowane przez czynniki infekcyjne, urazy mechaniczne, choroby autoimmunologiczne, jako powikłanie noszenia soczewek kontaktowych.
W przypadku zapalenia spojówek typowe są zaczerwienienie, świąd, uczucie obecności ciała obcego w oku oraz wydzielina ropna. Zapalenie rogówki może objawiać się silnym bólem oka, zwiększoną wrażliwością na światło, spadkiem ostrości widzenia.
Diagnostyka zapalenia spojówek często opiera się na badaniu zewnętrznym oka i ocenie objawów. Dodatkowo, w przypadku podejrzenia bakteryjnego pochodzenia, może być konieczne pobranie wymazu. Zapalenie rogówki wymaga szczegółowej oceny przez okulistę z wykorzystaniem lampy szczelinowej, która pozwala na dokładną ocenę stanu rogówki.
Zapalenie spojówek - leczenie zależy od przyczyny. W przypadku infekcji wirusowej, często stosuje się leczenie objawowe. Bakteryjne zapalenie spojówek leczy się za pomocą kropli antybiotykowych. W przypadku alergicznego zapalenia spojówek, skuteczne mogą być krople antyhistaminowe.
Zapalenie błony naczyniowej oka, znane jako uveitis, jest stanem, który może być wywołany przez różne czynniki. Najczęstsze przyczyny to infekcje bakteryjne, wirusowe lub grzybicze, reakcje autoimmunologiczne, w których organizm atakuje własne tkanki, oraz urazy oka. Ważnym czynnikiem są także predyspozycje genetyczne, które zwiększają ryzyko wystąpienia zapalenia.
Pacjenci z zapaleniem błony naczyniowej oka mogą doświadczać różnorodnych objawów, które zależą od nasilenia i lokalizacji stanu zapalnego. Do najczęściej występujących należą ból i zaczerwienienie jednego oka, nadwrażliwość na światło (fotofobia), zamazane widzenie, zwiększone łzawienie. Objawy te mogą być łagodne lub nasilone i często wymagają szybkiej konsultacji okulistycznej.
Diagnoza zapalenia błony naczyniowej oka opiera się na dokładnym badaniu okulistycznym, które obejmuje ostrość widzenia, badanie odcinka przedniego i dna oka, pomiar ciśnienia wewnątrzgałkowego. W poszukiwaniu przyczyny zapalenia wykonywane są badania w kierunku różnych chorób ogólnoustrojowych, czasami badania obrazowe jak tomografia komputerowa (TK) lub rezonans magnetyczny (MRI). W leczeniu tego schorzenia stosuje się różnorodne metody, w zależności od przyczyny i ciężkości stanu. Podstawą terapii są krople sterydowe do oczu, mające na celu zmniejszenie stanu zapalnego. W przypadkach cięższych lub przewlekłych stosuje się również leczenie ogólnoustrojowe, w tym leki immunosupresyjne. Kluczowa jest także współpraca z lekarzami innych specjalności.
Retinopatia cukrzycowa jest powikłaniem cukrzycy, które dotyczy siatkówki oka. Główną przyczyną jest długo utrzymujący się wysoki poziom cukru we krwi, który prowadzi do uszkodzenia małych naczyń krwionośnych w siatkówce. Wzrost ciśnienia krwi i wysoki poziom cholesterolu mogą nasilać ryzyko jej wystąpienia. Ponadto, długość trwania cukrzycy jest bezpośrednio związana z ryzykiem rozwoju retinopatii.
W początkowych stadiach retinopatii cukrzycowej pacjenci mogą nie doświadczać żadnych objawów. Z czasem mogą pojawić się takie dolegliwości jak zamazane widzenie, pojawienie się ciemnych plam lub pustych obszarów w polu widzenia. W zaawansowanych przypadkach, może dojść do krwawienia wewnątrz oka, co może prowadzić nawet do funkcjonalnej ślepoty.
Ważne jest, aby osoby z cukrzycą regularnie odwiedzały okulistę, nawet jeśli nie mają objawów. Wczesne wykrycie i leczenie retinopatii cukrzycowej mogą zapobiec utracie wzroku. Kluczowa jest kontrola poziomu cukru we krwi oraz innych naczyniowych czynników ryzyka. W leczeniu retinopatii cukrzycowej wykorzystuje się zabiegi laserowe, w zaawansowanych przypadkach iniekcje wewnątrzgałkowe lub chirurgię witreoretinalną.
Zespół suchego oka jest stanem, w którym oczy nie produkują wystarczającej ilości łez lub ich jakość i skład jest niewystarczający do utrzymania odpowiedniego nawilżenia. Do głównych przyczyn należą zmiany związane z wiekiem, ekspozycja na czynniki środowiskowe jak suche powietrze czy dym, długotrwałe korzystanie z urządzeń elektronicznych, a także niektóre choroby i leki. Równie ważne są czynniki hormonalne, szczególnie u kobiet w okresie menopauzy.
Osoby cierpiące na zespół suchego oka mogą doświadczać uczucia pieczenia, swędzenia, uczucia obecności ciała obcego w oku, a także nadmiernego łzawienia jako reakcji obronnej organizmu. Objawy mogą się nasilać pod wpływem czynników takich jak długi czas pracy przy komputerze, klimatyzacja czy ekspozycja na wiatr i dym. Problemy z ostrością widzenia i uczucie zmęczenia oczu to także częste skargi.
Kluczowym elementem w przeciwdziałaniu zespołowi suchego oka jest zmiana stylu życia i środowiska pracy. Zaleca się regularne przerwy podczas pracy przy komputerze, używanie nawilżaczy powietrza, a także ochronę oczu przed wiatrem i słońcem. W leczeniu stosuje się higienę brzegów powiek, zakrapianie sztucznych łzy, suplementy z kwasami omega-3 oraz, w bardziej zaawansowanych przypadkach, krople sterydowe lub immunosupresyjne. Ważna jest również regularna konsultacja z okulistą, szczególnie w przypadku nasilających się objawów.
Niedrożność dróg łzowych może mieć wiele przyczyn. Wśród najczęstszych znajdują się infekcje, zapalenia, urazy oka lub jego okolic, a także zmiany związane z wiekiem. U dzieci niedrożność wynika z niecałkowitego rozwoju dróg łzowych. Czasem przyczyną są też zmiany anatomiczne, takie jak polipy nosowe lub skrzywienie przegrody nosowej. Rzadziej niedrożność jest efektem chorób ogólnoustrojowych, takich jak choroby autoimmunologiczne.
Głównym objawem niedrożności dróg łzowych jest łzawienie oka. Może ono być stałe lub występować epizodycznie. Często towarzyszy mu uczucie dyskomfortu, zaczerwienienie, obecność wydzieliny. Objawy mogą nasilać się w szczególnych warunkach, takich jak przebywanie na wietrze czy w niskiej temperaturze. W przypadku dłuższego trwania niedrożności, może dojść do zapalenia dróg łzowych, zapalenia spojówek czy rogówki.
Leczenie niedrożności dróg łzowych zależy od przyczyny problemu. W przypadku infekcji stosuje się leczenie antybiotykami. W sytuacjach, gdy przyczyną są zmiany anatomiczne, konieczna może być interwencja chirurgiczna.
Niedrożność dróg łzowych u niemowląt zazwyczaj wynika z niecałkowitego rozwoju dróg łzowych. Objawia się nadmiernym łzawieniem i często pojawiającą się wydzieliną w worku spojówkowym. W większości przypadków stan ten ustępuje samoistnie w pierwszym roku życia dziecka. W leczeniu stosuje się masowanie okolicy kanalików łzowych oraz płukanie oka solą fizjologiczną. W przypadkach, gdy problem nie ustępuje, konieczna może być interwencja medyczna za pomocą sondowania dróg łzowych. Jest to zabieg, który zwykle przynosi dobry efekt.
Zwyrodnienie plamki żółtej jest schorzeniem oka, które dotyka głównie osoby starsze. Głównymi przyczynami tego stanu są procesy starzenia się w obszarze plamki, która odpowiada za widzenie centralne. Czynniki ryzyka obejmują palenie tytoniu, nadciśnienie tętnicze, wysoki poziom cholesterolu oraz czynniki genetyczne. Istnieją dwa typy AMD: suchy (atroficzny) i mokry (neowaskularny).
Pierwsze symptomy AMD mogą być subtelne, ale z czasem nasilają się, prowadząc do poważnych problemów z widzeniem. Do typowych objawów należy zniekształcenie widzianych linii ( proste linie wydają się faliste), trudności w czytaniu, zauważanie ciemnych lub pustych obszarów w centralnej części pola widzenia oraz spadek ostrości wzroku. Ważne jest, aby przy pierwszych podejrzanych objawach udać się do okulisty, ponieważ wczesna diagnoza i leczenie mogą spowolnić postęp choroby.
Leczenie AMD zależy od jego typu. W przypadku suchego AMD głównym celem jest spowolnienie postępu choroby poprzez modyfikację stylu życia, taką jak odpowiednia dieta, rzucenie palenia, efektywne leczenie chorób współistniejących oraz suplementację witamin i minerałów. W przypadku mokrego AMD stosuje się iniekcje leków anty-VEGF, które powodują zmniejszenie nowotwórstwa naczyniowego i spowalniają postęp choroby. Regularne kontrole u okulisty są kluczowe dla monitorowania stanu i dostosowywania terapii.
Badanie odcinka przedniego i tylnego gałki ocznej jest rutynowym elementem diagnostyki okulistycznej.
Okulista przeprowadza diagnostykę odcinka przedniego oka, korzystając ze specjalistycznego mikroskopu – lampy szczelinowej, która pozwala na dokładne obejrzenie struktur oka takich jak rogówka, tęczówka czy soczewka. W przypadku badania odcinka tylnego, stosuje się stereoskopową oftalmoskopię pośrednią, która umożliwia ocenę stanu siatkówki, naczyń krwionośnych oraz nerwu wzrokowego. Badanie jest bezbolesne, czasami wymagane jest podanie kropli rozszerzających źrenicę w celu dokładnej oceny soczewki oraz poszerzenia zakresu badanej siatkówki. Po podaniu kropli mydriatycznych występują problemy z widzeniem z bliska, niewskazane jest prowadzenie samochodu przez ok. 3 godziny po badaniu.
Badanie odcinka przedniego i tylnego gałki ocznej pozwala na wczesne wykrycie wielu chorób oczu. Wśród nich znajdują się m.in. zapalenia, zaćma, jaskra, zmiany związane z wiekiem, zwyrodnienia i odwarstwienie siatkówki. Wczesna diagnoza tych schorzeń ma kluczowe znaczenie dla skuteczności leczenia i zapobiegania poważniejszym komplikacjom, w tym utracie wzroku. Regularne badania są zatem niezbędne dla zachowania dobrego zdrowia oczu.
Badanie ciśnienia wewnątrzgałkowego należy do rutynowego badania oczu. Nieprawidłowy wynik badania może świadczyć o poważnej chorobie oczu jaką jest jaskra.
Dobór odpowiedniej korekcji okularowej jest kluczowy dla zapewnienia komfortu i skuteczności widzenia. W pierwszej kolejności przeprowadzany jest szczegółowy wywiad, mający na celu ustalenie potrzeb i oczekiwań klienta. Następnie dokonywany jest automatyczny pomiar wady refrakcji przy użyciu nowoczesnego sprzętu, po czym ustalana jest wartość korekcji okularowej w badaniu przez lekarza.
Badanie okulistyczne jest kluczowym elementem w ocenie zdolności pracownika do wykonywania pewnych zawodów. Jest ono szczególnie ważne dla stanowisk, które wymagają precyzyjnego widzenia, jak na przykład kierowcy, operatorzy maszyn, pracujący na wysokości.
Zazwyczaj na badanie okulistyczne kieruje pracodawca, na podstawie przepisów BHP. Identyfikuje stanowiska pracy, na które badanie okulistyczne jest niezbędne. Możliwe jest także, że pracownik sam zgłasza potrzebę badania, szczególnie w przypadku, gdy zauważy pogorszenie widzenia. W obu przypadkach, decyzja o kierowaniu na badanie okulistyczne jest uzależniona od specyfiki pracy i indywidualnego stanu zdrowia pracownika.
Badanie okulistyczne przeprowadzane jest przez specjalistę okulistę i obejmuje szereg testów, takich jak sprawdzenie ostrości wzroku, orientacyjne badanie pola widzenia, ocena zdolności do rozpoznawania kolorów. W zależności od wyników, lekarz może zalecić noszenie okularów korekcyjnych lub zalecić wykonanie dodatkowych badań. Po przeprowadzeniu badania, lekarz wydaje zaświadczanie o stanie zdrowia wzroku pracownika. Zaświadczenie to jest dokumentem potwierdzającym, czy pracownik spełnia wymagania wzrokowe niezbędne do pracy na danym stanowisku.
| Konsultacja okulistyczna | 250 zł |
| OCT - optyczna tomografia koherentna oka | 250 zł |
| Konsultacja okulistyczna + OCT | 400 zł |
Udary w ogólnym zarysie można podzielić na niedokrwienne i krwotoczne. Udar niedokrwienny mózgu jest stanem, w którym dochodzi do nagłego zaburzenia przepływu krwi w mózgu i w efekcie do ostrego niedokrwienia jego komórek. Jest to spowodowane niedrożnością jednej z tętnic zaopatrujących mózg. Udar jest stanem nagłym, wymagającym szybkiej interwencji medycznej. W ostrej fazie udaru, w warunkach szpitalnych, wykonuje się procedurę trombolizy - czyli rozpuszczenia farmakologicznego skrzepliny, lub trombektomii - mechanicznego usunięcia materiały zatorowego.
Udar krwotoczny spowodowany jest wynaczynieniem krwi do mózgu, najczęściej w wyniku uszkodzenia jednego z drobnych naczyń. Krew powoduje uszkodzenie mózgu w miejscu wynaczynienia, wywołuje także ucisk i obrzęk w otoczeniu. Udar krwotoczny także jest stanem wymagającym pilnego działania w warunkach szpitalnych – poprzez podawanie odpowiednich leków, zmniejszających skutki wynaczynienia krwi, w niektórych sytuacjach konieczna może także operacja neurochirurgiczna.
Objawy udaru mózgu mogą obejmować nagłe osłabienie (niedowład / paraliż) lub drętwienie jednej strony ciała, trudności w mówieniu, zaburzenia równowagi, zamazane lub podwójne widzenie, nagły, intensywny ból głowy. Wczesne rozpoznanie i leczenie są kluczowe dla ograniczenia rozległości uszkodzenia mózgu.
Konsekwencje udaru mózgu mogą być różnorodne i zależą od lokalizacji oraz rozległości uszkodzenia mózgu. Mogą obejmować trwałe problemy z mową (afazja lub dyzartria), niedowłady, zaburzenia pamięci, a także zmiany emocjonalne i behawioralne. Rehabilitacja po udarze jest procesem długotrwałym i wymaga wszechstronnego wsparcia.
Życie po udarze wymaga dostosowań i wsparcia – dotyczy to zarówno pacjenta, jak i jego rodziny. Rehabilitacja neurologiczna jest kluczowa dla odzyskania jak największej samodzielności. Również wsparcie psychologiczne może być potrzebne, aby uporać się z pogorszeniem stanu zdrowia i wynikającą z niego zmianą stylu życia.
Neurolog odgrywa kluczową rolę w diagnozowaniu i leczeniu udaru oraz koordynowaniu opieki po przebytym udarze mózgu. Specjalista dostosowuje plan leczenia do indywidualnych potrzeb pacjenta, monitoruje postępy i zarządza długoterminową opieką, w tym także leczeniem farmakologicznym. Neurolog może również kierować pacjentów do odpowiednich specjalistów w zakresie rehabilitacji, terapii mowy czy psychoterapii.
Bóle głowy są istotnym problemem zdrowotnym. Wyróżniamy wiele ich rodzajów, wśród najczęstszych należy wymienić migrenę, bóle napięciowe oraz tzw. bóle wtórne, będące skutkiem innych schorzeń organizmu. Każdy rodzaj bólu głowy ma charakterystyczne objawy i wymaga innej diagnozy oraz podejścia terapeutycznego.
Ból głowy może być sygnałem poważniejszego problemu zdrowotnego. Alarmujące są przede wszystkim nagłe, intensywne bóle głowy, z towarzyszącymi im zaburzenia widzenia, mowy, osłabieniem kończyn, czy zmianami świadomości. W takich przypadkach niezbędna jest natychmiastowa konsultacja lekarska.
Zaleca się wizytę u neurologa, gdy bóle głowy są regularne i utrudniają codzienne funkcjonowanie, nie ustępują po zastosowaniu leków dostępnych bez recepty lub gdy towarzyszą im inne objawy neurologiczne. Specjalista może zalecić odpowiednie badania diagnostyczne.
Przewlekły ból głowy może być wynikiem różnych stanów, od nieprawidłowego napięcia mięśniowego, przez zaburzenia snu, aż po poważne schorzenia neurologiczne. Dlatego ważne jest, aby nie ignorować tego symptomu i poddać się odpowiedniej diagnostyce.
Leczenie przewlekłego bólu głowy zależy od jego przyczyny. Może obejmować farmakoterapię, terapię behawioralną, techniki relaksacyjne, a w niektórych przypadkach nawet interwencje chirurgiczne. Współpraca z neurologiem jest kluczowa w ustaleniu najskuteczniejszej metody leczenia.
Bóle kręgosłupa mogą mieć różne przyczyny i charakter. Można je podzielić na bóle ostre, które pojawiają się nagle, np. po niefortunnym ruchu oraz bóle przewlekłe, utrzymujące się przez dłuższy czas. Wyróżnia się także bóle miejscowe, ograniczone do jednego obszaru kręgosłupa oraz promieniujące np. do kończyn (tzw. rwa).
Ból kręgosłupa może być sygnałem poważniejszych problemów, zwłaszcza gdy towarzyszą mu inne symptomy, jak np. osłabienie mięśni, drętwienie kończyn, czy trudności z kontrolą pęcherza moczowego. Bóle, które nie ustępują po odpoczynku lub nasilają się w nocy, również powinny być powodem do niepokoju.
Wizyta u neurologa jest zalecana, gdy bóle kręgosłupa utrzymują się dłużej niż kilka tygodni lub gdy standardowe metody leczenia (jak odpoczynek czy leki przeciwbólowo-przeciwzapalne) nie przynoszą ulgi. Konieczna jest także konsultacja, gdy ból kręgosłupa jest powiązany z innymi objawami neurologicznymi.
Przewlekły ból kręgosłupa może być wynikiem różnych schorzeń, od zwyrodnienia dysków międzykręgowych, przez stany zapalne, aż po choroby reumatyczne. W niektórych przypadkach może być także sygnałem chorób ogólnoustrojowych lub wynikiem chronicznego stresu.
Neurolog jest specjalistą, który pomoże dokładnie zdiagnozować przyczynę bólu kręgosłupa, zwłaszcza gdy jest ona związana z układem nerwowym. Po dokładnym wywiadzie i badaniu pacjenta, neurolog może zlecić odpowiednie badania, takie jak rezonans magnetyczny (MRI) czy tomografia komputerowa (TK), aby uzyskać dokładny obraz problemu. Na podstawie wyników neurolog jest w stanie zaproponować skuteczne metody leczenia, które mogą obejmować farmakoterapię czy zabiegi fizjoterapeutyczne, w niektórych przypadkach konieczne może być skierowanie na konsultację do innych specjalistów, jak ortopeda czy neurochirurg. Współpraca z neurologiem pozwala na całościowe podejście do problemu bólu kręgosłupa, koncentrujące się nie tylko na łagodzeniu objawów, ale także na leczeniu ich przyczyny.
Rwa kulszowa, udowa oraz barkowa to schorzenia wynikające z ucisku lub uszkodzenia korzeni nerwowych albo nerwów obwodowych. Rwa kulszowa jest spowodowana uciskiem na nerw kulszowy lub korzenie go tworzące, często w wyniku dyskopatii lędźwiowej. Rwa udowa, mniej powszechna, dotyczy nerwu udowego i często wiąże się z problemami w obrębie miednicy lub biodra. Natomiast rwa barkowa wynika z ucisku na korzenie odcinka szyjnego kręgosłupa lub nerwy splotu barkowego, co może być efektem urazów, zmian zwyrodnieniowych, czy specyficznych schorzeń neurologicznych.
Charakterystyczne objawy to przede wszystkim ból i dyskomfort w obszarze unerwienia dotkniętego korzenia / nerwu. W przypadku rwy kulszowej ból często promieniuje od dolnej części pleców, przez pośladek, aż do nogi. Rwa udowa objawia się bólem w obszarze przedniej części uda, podczas gdy rwa barkowa to ból i ograniczenie ruchomości w obrębie barku lub kończyny górnej. Dodatkowo, mogą wystąpić mrowienia, drętwienie lub osłabienie mięśni w zakresie unerwienia.
Leczenie wymaga indywidualnego podejścia i często obejmuje zarówno farmakoterapię, jak i fizjoterapię. Neurolog, dzięki swojej wiedzy i doświadczeniu, jest w stanie zdiagnozować przyczynę dolegliwości oraz zaproponować odpowiednią terapię. Może zalecić leki przeciwbólowe, przeciwzapalne, w niektórych przypadkach konieczne może być leczenie interwencyjne, np. blokady nerwowe czy zabieg neurochirurgiczny. Kluczowym elementem terapii jest także rehabilitacja, mająca na celu złagodzenie objawów i przywrócenie funkcji ruchowych.
Zawroty głowy i zaburzenia równowagi mogą być objawami różnych schorzeń neurologicznych. Wśród najczęstszych przyczyn wymienia się choroby układu związanego w błędnikiem, zmiany degeneracyjne w obrębie układu nerwowego, a także zaburzenia przepływu krwi w mózgu. Diagnoza neurologiczna jest kluczowa w ustaleniu przyczyny tych dolegliwości i podjęciu odpowiedniego leczenia.
Wizyta u neurologa jest wskazana, gdy zawroty głowy i zaburzenia równowagi są nasilone, długotrwałe lub powtarzają się. Szczególną uwagę należy zwrócić, gdy towarzyszą im inne objawy neurologiczne, takie jak zaburzenia mowy, słuchu, widzenia, koordynacji ruchowej czy też zmiany w zachowaniu. Wczesna diagnoza może zapobiec poważnym konsekwencjom zdrowotnym.
Zawroty głowy i zaburzenia równowagi mogą być sygnałem ostrzegawczym wielu schorzeń. Wśród nich są m.in. migrena, niedokrwienie mózgu, zapalenie ucha wewnętrznego, a także choroby degeneracyjne, takie jak stwardnienie rozsiane. Rozpoznanie przyczyny jest kluczowe dla skutecznego leczenia i złagodzenia objawów.
Neurolog, dzięki swojej specjalistycznej wiedzy, jest w stanie zdiagnozować i leczyć zawroty głowy i zaburzenia równowagi. Leczenie może obejmować farmakoterapię, rehabilitację, a w niektórych przypadkach interwencję chirurgiczną. Ponadto, neurolog może zalecić zmiany w stylu życia, które przyczynią się do poprawy ogólnego stanu zdrowia i złagodzenia objawów.
Migrena jest zaburzeniem neurologicznym, które charakteryzuje się nawracającymi, silnymi bólami głowy, często połączonymi z innymi objawami. Etiologia migreny jest wieloczynnikowa, obejmująca zarówno czynniki genetyczne jak i środowiskowe. Naukowcy uważają, że migrena może wynikać z nieprawidłowej aktywności neuronalnej, która wpływa na komunikację nerwową oraz na przepływ krwi w mózgu. Często migrenę wyzwalają czynniki takie jak stres, zmiany hormonalne, pewne pokarmy i napoje, zmiany pogody oraz bodźce sensoryczne.
Migrena charakteryzuje się silnym, pulsującym bólem, zwykle po jednej stronie głowy. Objawy towarzyszące mogą obejmować nudności, wymioty, nadwrażliwość na światło, dźwięk, a czasami zapachy. U niektórych pacjentów występuje tzw. aura migrenowa – zjawiska neurologiczne, takie jak migotanie w polu widzenia, mrowienie w kończynach czy trudności w mówieniu, które poprzedzają ból głowy. Ataki migrenowe mogą trwać od kilku godzin do kilku dni.
Konsultacja z neurologiem jest kluczowym elementem diagnozowania i leczenia migreny. Neurolog może zalecić serię badań diagnostycznych, takich jak rezonans magnetyczny (MRI) czy tomografia komputerowa (TK), aby wykluczyć inne przyczyny bólów głowy. Współpraca z neurologiem pozwala na indywidualne dostosowanie strategii leczenia i monitorowanie postępów terapii, co jest istotne dla efektywnej walki z migreną.
Leczenie migreny obejmuje zarówno zapobieganie atakom, jak i łagodzenie objawów, gdy już wystąpią. Leki przeciwmigrenowe, takie jak tryptany, są często stosowane do łagodzenia bólu i innych objawów podczas ataku migrenowego. Leki profilaktyczne, w tym beta-blokery, antydepresanty i leki przeciwpadaczkowe, mogą być przepisywane, aby zmniejszyć częstotliwość i intensywność ataków. Ponadto, zmiany stylu życia, takie jak regularne ćwiczenia, zdrowa dieta, unikanie czynników wyzwalających ataki migreny oraz techniki redukcji stresu, mogą znacząco przyczynić się do poprawy jakości życia pacjentów.
Utrata przytomności może być objawem różnych stanów zdrowotnych. Najczęstsze przyczyny obejmują niedociśnienie ortostatyczne, czyli spadek ciśnienia krwi przy zmianie pozycji ciała, zaburzenia rytmu serca, które wpływają na przepływ krwi do mózgu, czasem przyczyną może być padaczka. Inne możliwe przyczyny to niedobory cukru we krwi (hipoglikemia), ciężka anemia, a także pewne zaburzenia układu nerwowego, związane z układem autonomicznym lub miejscowym zaburzeniem przepływu krwi. Kluczowe jest, aby nie ignorować tego symptomu, zwłaszcza gdy występuje nagle lub regularnie.
Nawracająca utrata przytomności może być sygnałem poważniejszych problemów zdrowotnych. W takich przypadkach konieczna jest dokładna diagnostyka, aby wykluczyć lub potwierdzić schorzenia takie jak arytmia serca, zaburzenia równowagi elektrolitowej, ciężkie infekcje lub neurologiczne stany patologiczne, w tym niektóre formy padaczki. Warto pamiętać, że nawet krótkotrwałe omdlenia mogą być objawem ukrytych, poważnych problemów zdrowotnych, dlatego ich zignorowanie może prowadzić do zaostrzenia istniejących schorzeń.
Neurolog specjalizuje się w diagnozowaniu i leczeniu zaburzeń systemu nerwowego, które mogą przyczyniać się do utraty przytomności. Konsultacja neurologiczna często obejmuje szczegółowy wywiad medyczny, badanie neurologiczne oraz zalecenie odpowiednich badań dodatkowych, takich jak EEG, MRI mózgu czy testy ortostatyczne. Leczenie jest dobierane indywidualnie, w zależności od zdiagnozowanej przyczyny utraty przytomności. Może ono obejmować modyfikacje stylu życia, leczenie farmakologiczne, a w niektórych przypadkach, terapię interwencyjną. Wczesna diagnoza i odpowiednie leczenie mogą znacząco poprawić jakość życia pacjenta i zmniejszyć ryzyko powikłań.
Choroba Parkinsona to postępujące zaburzenie neurodegeneracyjne, którego główną przyczyną jest ubytek neuronów produkujących dopaminę w mózgu. Czynniki genetyczne i środowiskowe, takie jak ekspozycja na pestycydy i ciężkie metale, mogą zwiększać ryzyko jej wystąpienia. Wczesne wykrywanie i włączenie leczenia są kluczowe dla lepszego radzenia sobie z chorobą.
Objawy choroby Parkinsona obejmują drżenie spoczynkowe, sztywność mięśni, spowolnienie ruchów oraz trudności z równowagą i chodzeniem. Objawy te nasilają się stopniowo, co może prowadzić do utraty samodzielności. Równie ważne są objawy pozaruchowe, takie jak problemy ze snem, depresja oraz trudności z koncentracją.
Wizyta u neurologa jest zalecana, gdy pojawią się pierwsze symptomy, takie jak niekontrolowane drżenie, sztywność mięśni lub zmiany w sposobie chodzenia. Diagnoza wczesnego stadium choroby Parkinsona może znacznie poprawić jakość życia pacjenta poprzez odpowiednie leczenie i wsparcie.
Chociaż nie ma sposobu na zapobieganie chorobie Parkinsona, zdrowy tryb życia, w tym aktywność fizyczna i zrównoważona dieta, może pomóc w zmniejszeniu ryzyka wystąpienia uszkodzeń mózgu, których skutkiem są objawy identyczne do choroby Parkinsona (tzw. parkinsonizm wtórny). Rehabilitacja, terapia zajęciowa oraz leki mogą skutecznie łagodzić objawy i poprawiać funkcjonowanie w życiu codziennym.
Stwardnienie rozsiane (SM) jest chorobą autoimmunologiczną, która uszkadza osłonki mielinowe neuronów w ośrodkowym układzie nerwowym. Choć dokładna przyczyna SM nie jest znana, uważa się, że kombinacja czynników genetycznych, środowiskowych i potencjalnie pewnych infekcji wirusowych może przyczyniać się do rozwoju tej choroby.
Objawy stwardnienia rozsianego są zróżnicowane i mogą obejmować zmęczenie, zaburzenia widzenia, problemy z równowagą i koordynacją, zaburzenia czucia, osłabienie kończyn a także zaburzenia funkcji poznawczych. Typowe dla choroby są okresowe nawroty objawów neurologicznych (tzw. rzuty) oraz stopniowe pogarszanie różnych funkcji układu nerwowego.
Choć nie ma pewnego sposobu na zapobieganie stwardnieniu rozsianemu, istnieją metody łagodzenia objawów i opóźniania progresji choroby. Aktualnie istnieje kilkanaście różnych terapii SM dostępnych w ramach leczenia refundowanego przez NFZ, co pozwala na modyfikację przebiegu choroby i opóźnienie trwałych deficytów neurologicznych. Bardzo ważna jest regularna rehabilitacja, zdrowa dieta, unikanie stresu - konsultacje z neurologiem pomogą w dobraniu optymalnego postępowania do danego stadium choroby.
Otępienie to ogólna nazwa dla różnych schorzeń neurologicznych, które wpływają na zdolności poznawcze, takie jak pamięć, myślenie, orientacja, rozumienie, zdolność uczenia się, język i osąd. Choć częściej występuje u osób starszych, otępienie nie jest normalnym elementem starzenia się. Zaburzenia te mogą mieć różne przyczyny, często są postępujące i nieodwracalne.
Objawy otępienia są zróżnicowane i zależą od jego rodzaju oraz stadium zaawansowania. Do najczęstszych symptomów należą: trudności z pamięcią krótkotrwałą, zmiany w zachowaniu, trudności z wykonywaniem codziennych czynności, problemy z mową, dezorientacja w czasie i przestrzeni oraz spadek motywacji. Warto zwrócić uwagę na te symptomy, szczególnie gdy są one nowe i postępujące.
Wizyta u neurologa jest wskazana, gdy zauważy się u siebie lub bliskich objawy sugerujące otępienie. Wczesna diagnoza jest kluczowa, ponieważ choć większość form otępienia jest nieuleczalna, odpowiednie leczenie i wsparcie mogą znacząco poprawić jakość życia. Lekarz neurolog może zlecić badania, które pomogą określić przyczynę problemów i zaproponować odpowiednie leczenie oraz wsparcie.
Leczenie otępienia zależy od jego przyczyny. W niektórych przypadkach możliwe jest zastosowanie leków, które mogą spowolnić postęp choroby lub złagodzić niektóre z objawów. Kluczowe jest również wsparcie psychologiczne i terapia zajęciowa, które pomagają pacjentom radzić sobie z codziennymi wyzwaniami. Ważną rolę odgrywa również wsparcie rodziny i opiekunów, a także dostosowanie otoczenia do potrzeb osoby cierpiącej na otępienie.
Padaczka to przewlekła choroba neurologiczna, charakteryzująca się powtarzającymi się napadami, które są wynikiem nieprawidłowej aktywności elektrycznej w mózgu. Napady te mogą manifestować się w różnych formach, od krótkotrwałych epizodów utraty świadomości po długotrwałe drgawki. Diagnoza stawiana jest na podstawie historii medycznej pacjenta, badania neurologicznego oraz wyników badań dodatkowych, takich jak EEG czy MRI.
Istnieją różne typy padaczki, klasyfikowane według rodzaju napadów. Padaczka może być uogólniona, gdy napady obejmują cały mózg, lub częściowa, gdy dotyczą one określonej części mózgu. W zależności od charakterystyki napadów, padaczka może przybierać różne formy, takie jak napady nieświadomości, drgawkowe czy miokloniczne.
Neurolog specjalizuje się w diagnozowaniu i leczeniu padaczki. Po dokładnej diagnozie, lekarz może zaproponować odpowiednią terapię, która może obejmować leczenie farmakologiczne, zmiany w stylu życia, a w niektórych przypadkach nawet interwencje chirurgiczne. Neurolog będzie również monitorował stan zdrowia pacjenta, dostosowując terapię w razie potrzeby i zapewniając wsparcie w walce z chorobą.
Leczenie padaczki ma na celu zmniejszenie częstotliwości i nasilenia napadów, minimalizując przy tym skutki uboczne. Najczęściej stosuje się leki przeciwpadaczkowe, dostosowane do indywidualnej sytuacji pacjenta. W profilaktyce ważne jest unikanie czynników wyzwalających napady, takich jak stres, brak snu czy nieregularne posiłki, oraz regularne wizyty kontrolne u neurologa. W niektórych przypadkach możliwe jest również zastosowanie terapii dietetycznych lub chirurgicznych.
Polineuropatia to schorzenie układu nerwowego, charakteryzujące się uszkodzeniem wielu nerwów obwodowych. Jest to stan, który może wynikać z różnych przyczyn, takich jak długotrwała cukrzyca, niedobory witaminowe, zakażenia, a także ekspozycja na toksyny. Polineuropatia wpływa na funkcjonowanie nerwów, co prowadzi do różnorodnych problemów neurologicznych.
Objawy polineuropatii mogą być zróżnicowane i zależą od stopnia zaawansowania choroby. Typowe symptomy to ból, drętwienie, mrowienie, osłabienie mięśni oraz zaburzenia czucia, szczególnie w kończynach, zwykle na początku w obrębie stóp i dłoni. W zaawansowanych przypadkach możliwe są także problemy z równowagą i koordynacją ruchową. Diagnostyka opiera się na badaniach klinicznych oraz dodatkowych testach, takich jak elektroneurografia i elektromiografia czy badania laboratoryjne.
Leczenie polineuropatii koncentruje się na łagodzeniu objawów oraz leczeniu podstawowej przyczyny choroby. Może obejmować farmakoterapię, w tym leki przeciwdepresyjne i przeciwdrgawkowe, czasem także przeciwbólowe. Ważne jest także wsparcie rehabilitacyjne, mające na celu poprawę siły mięśniowej i funkcji motorycznych. W niektórych przypadkach konieczne może być dostosowanie diety oraz stylu życia pacjenta.
Profesjonalne wsparcie neurologa jest kluczowe w diagnozowaniu i leczeniu polineuropatii. Neurolog współpracuje z pacjentem w celu opracowania indywidualnego planu leczenia, uwzględniającego zarówno leczenie farmakologiczne, jak i inne formy terapii. W zależności do przebiegu choroby, wprowadza odpowiednie modyfikacje postępowania, optymalizując przez to efekty lecznicze.
Przeprowadzając badanie neurologiczne, lekarz ocenia różne elementy układu nerwowego, poszukując odchyleń w jego funkcjonowaniu. W obrębie głowy badane są nerwy czaszkowe, w kończynach sprawdza się siłę i napięcie mięśni, czucie, koordynację oraz odruchy za pomocą młotka neurologicznego. Nieprawidłowości stwierdzone w badaniu mogą wskazywać na określone zaburzenia neurologiczne – wówczas lekarz może zaplanować odpowiednie badania diagnostyczne, żeby potwierdzić lub wykluczyć podejrzewaną patologię.
Mózg do swojego funkcjonowania potrzebuje energii i tlenu, które są mu dostarczane drogą krwi. Nieprawidłowy dopływ krwi do mózgu może powodować zaburzenia jego funkcjonowania. Tak może się dziać przy miażdżycy tętnic zaopatrujących mózg czy zapaleniu ich ściany – zmiany te mogą prowadzić do znacznego zwężenia, a nawet całkowitego zamknięcia tętnic. Konsekwencją nagłego zamknięcia tętnicy zaopatrującej mózg może być udar. W celu oceny stanu tętnic doprowadzających krew do mózgu wykonuje się badanie USG metodą Dopplera - jest to metoda bezbolesna, nieinwazyjna, pozwalająca stwierdzić, czy występujące objawy mogą mieć związek z zaburzeniem przepływu krwi do mózgu. Badanie to ma szczególne znaczenie przy diagnostyce zawrotów głowy, utrat przytomności, epizodów jednostronnego osłabienia kończyn lub ich drętwienia, ważne jest także w prewencji udaru mózgu.
Uzupełnieniem oceny zaopatrzenia mózgu w krew jest badanie USG Doppler tętnic wewnątrzczaszkowych – w jego trakcie dokonuje się pomiarów parametrów przepływu krwi w dużych tętnicach znajdujących się wewnątrz czaszki – tętnicy środkowej, przedniej i tylnej mózgu oraz tętnicach kręgowych i tętnicy podstawnej. Wykonane łącznie z badaniem tętnic zewnątrzczaszkowych (szyjnych, kręgowych i podobojczykowych) umożliwia pełniejszą diagnostykę objawów i dolegliwości, podłożem których mogą być zaburzeniadopływu krwi do mózgu.
Odmiennym rodzajem badania jest USG Doppler przezczaszkowe z kontrastem (c-TCD, znane także pod określeniami „badanie w kierunku PFO”, „badanie w kierunku przecieku prawo-lewo”, „badanie w kierunku przecieku z krążenia małego do dużego” czy „badanie w kierunku RLS”). Jest ono przydatnym narzędziem diagnostycznym w poszukiwaniu przyczyny udaru niedokrwiennego mózgu, przemijających epizodów niedokrwiennych mózgowia, zmian naczyniopochodnych stwierdzanych w badaniu MRI mózgu, czasem także w trakcie diagnostyki objawów związanych z migreną. Jeśli są Państwo zainteresowani wykonaniem tego typu badania, proszę koniecznie podkreślić to w trakcie umawiania się na wizytę, gdyż badanie to wymaga dodatkowego sprzętu.
| Konsultacja neurologiczna | 250 zł |
| Badanie USG Doppler tętnic szyjnych, kręgowych i podobojczyjkowych | 250 zł |
| Badanie USG Doppler przezczaszkowe | 250 zł |
| Badanie USG Doppler tętnic skroniowych | 250 zł |
| Badanie USG Doppler przezczaszkowe z kontrastem (c-TCD) | 340 zł |
| Konsultacja neurologiczna + badanie USG Doppler tętnic szyjnych, kręgowych i podobojczykowych | 400 zł |
| Badanie USG Doppler tętnic szyjnych, kręgowych i podobojczykowych + badanie USG Doppler przezczaszkowe | 400 zł |
| Konsultacja neurologiczna + badanie USG Doppler tętnic szyjnych, kręgowych i podobojczykowych + badanie USG Doppler przezczaszkowe | 500 zł |
+48 668 325 100
Poniedziałek - Piątek: 09:00 - 20:00
Sobota: 09:00 - 18:00
